"In the swelter of the hot season, U Soe Oo cracked open the coconut with practiced blows of his machete. Small hands reached out for the first slice, cool and slippery. His daughter — 10 years old, with dreams of being a makeup artist or a nurse or maybe even a princess with long golden hair like the one in “Maleficent,” which she had watched a zillion times, no joke — ran down a path with her sweet prize. Just as she reached the trees that marked the perimeter of their property, the girl seemed to stumble, landing flat on her stomach, her father recalled. The piece of coconut slipped from her grasp, falling onto the reddish earth of Mawlamyine, a port town perched on a slender archipelago in southeastern Myanmar. Mr. Soe Oo put his machete down and ran to tell her it was OK, that she could have another chunk of coconut. He scooped her up, limp in his arms, but it still didn’t register where all the blood was coming from, why she wasn’t saying anything at all. The bullet had hit the left temple of his daughter, Aye Myat Thu, at about 5:30 in the soft glow of the afternoon of March 27. By the time darkness fell less than an hour later, she was dead. Since staging a Feb. 1 coup and jailing the nation’s civilian leaders, the Myanmar military, known as the Tatmadaw, has murdered, assaulted and arrested with impunity. More than 550 people have been killed on the streets and in their homes by soldiers or police officers, according to a monitoring group. At least 40 of the dead were children under 18, according to a tally compiled by The New York Times that relies on medical testimony, funeral details and family accounts. A few of the minors were killed for participating in the protests. Many others were bystanders who were seemingly executed, with a single gunshot to the head. Often the children were killed as they went about their lives, playing or huddling with their families, in cities and towns that have descended into terror. Some had done nothing more threatening in their final moments than seek the comfort of a father’s lap, serve tea, fetch water or run down a lane with a piece of coconut.....နွေရာသီ၏ ပူစပ်ပူလောင်နိုင်လှသော ရာသီဥတုကို အံတုလျက်က ဦးစိုးဦးသည် ကျင့်သားကောင်းပြီးသား ဓားချက်ဖြင့် အုန်းသီးတစ်လုံးကို ခွပ်ခနဲ ခွဲလိုက်သည်။ ကလေးလက်ကလေး နှစ်ဖက်က အုန်းသီးစိတ်အေးအေးလေးကို ဦးဦးဖျားဖျား စွပ်ခနဲဝင်နှိုက်ယူသွားလေသည်။ ဦးစိုးဦး၏ သမီးလေးဖြစ်သည်။ ၁၀ နှစ်သမီးလေးက မိတ်ကပ်ပညာရှင်ဖြစ်စေ၊ သူနာပြုဆရာမဖြစ်စေ ဖြစ်လိုသော အိပ်မက်များ ရှိသည်။ ဖြစ်နိုင်လျှင် သူအခါရာထောင်မက ကြည့်ဖူးသော ‘Maleficent’ ဇာတ်ကားထဲက ရွှေရောင်ဆံပင်ရှည်များနှင့် မင်းသမီးလေးပါ ဖြစ်လိုသည်တဲ့။ သမီးလေးက အုန်းသီးစိတ်ကလေးကိုင်၍ လူသွားလမ်းကျဉ်းလေးတစ်လျှောက် ပြေးထွက်သွားပြန်သည်။ သူတို့အပိုင်ခြံကွက်အနားသတ်အဖြစ် အမှတ်အသားပြုထားသော သစ်ပင်များနားအရောက် ချော်လဲသွားသလိုတွေ့သည်ဟု ဦးစိုးဦး ခပ်ရေးရေးမှတ်မိသည်။ ကလေးက မြေကြီးပေါ် ပြားပြားမှောက် ဝပ်လဲလျက်သားဖြစ်နေပြီ။ သူ့လက်မှ အုန်းသီးစိတ်လည်း ချော်ထွက်သွားပြီး မော်လမြိုင်မြို့၏ နီစွေးစွေးမြေအပေါ် အတိုင်းသားကျနေလေသည်။ မော်လမြိုင်မှာ မြန်မာနိုင်ငံ အရှေ့တောင်ဘက်ပိုင်း ရှည်မျောမျော ကျွန်းစုတစ်ခုအပေါ် မေးတင်တည်ရှိသော ဆိပ်ကမ်းမြို့တစ်မြို့ဖြစ်သည်။ ဦးစိုးဦးက ဓားမကို အသာချပြီး သမီးကိုထူပေးရန် ခပ်သုတ်သုတ် ပြေးလိုက်သည်။ ဘာမှ မဖြစ်ဘူးမလား၊ အုန်းသီးနောက်တစ်စိတ်ယူလေ သမီးရဲ့ဟု ချော့ဖို့အဆင်သင့်။ သမီးကို ကောက်ပွေ့လိုက်သည်။ ပျော့ခွေလျက်ပါလာသည်။ သွေးအများကြီး ဘယ်ကထွက်နေမှန်း၊ သမီး အသံ ဘာကြောင့် မထွက်တော့မှန်း နားမလည်နိုင်သေးပေ။ မတ်လ ၂၇ ရက်နေ့ နေညိုချိန် ညနေ ငါးနာရီခွဲခန့်တွင် သမီး မအေးမြတ်သူ၏ ဘယ်ဘက် နားထင်ကို သေနတ်ကျည်ဆံထိမှန်ခဲ့ခြင်းပင်ဖြစ်သည်။ တစ်နာရီခန့်အကြာ နေဝင်ချိန်တွင် သူမဆုံးပါးသွားလေသည်။ ဖေဖော်ဝါရီ (၁) ရက်နေ့တွင် မြန်မာ့ အရပ်သား ခေါင်းဆောင်များကို ဖမ်းဆီးချုပ်နှောင်ကာ အာဏာသိမ်းအပြီးတွင် မြန်မာ့စစ်တပ်(တပ်မတော်)သည် ဒဏ်ခတ်ခံရခြင်းမှ ကင်းလွတ်ခွင့်အပြည့်ဖြင့် သတ်ဖြတ်ခြင်း၊ လက်ရောက်နှိပ်စက်ခြင်းနှင့် ဖမ်းဆီးချုပ်နှောင်ခြင်းတို့ကို ဆက်တိုက် လုပ်ဆောင်လာခဲ့သည်။ လေ့လာစောင့်ကြည့်ရေးအဖွဲ့များ၏ စာရင်းအရ စစ်သားနှင့် ရဲတို့၏ တိုက်ခိုက်မှုကြောင့် လမ်းပေါ်တွင်သေဆုံးရသူနှင့် အိမ်ထဲနေရင်း သေဆုံးရသူပေါင်း ၅၅၀ ကျော်လာပြီဖြစ်သည်။..."